La Rioja
Door: Petra
15 Mei 2014 | Spanje, Ventosa
Gister is mijn moeder eindelijk thuisgekomen uit het ziekenhuis. Ze is er twee en een halve week geweest. Achteraf was het een hele zware operatie en er komt nu 5 keer per dag iemand van de thuiszorg. Voor wondverzorging en suiker prikken.
Vandaag had ik haar aan de telefoon: ze zei dat ze blij was dat ik niet naar huis ben gekomen want "dan was alles voor niets geweest". Toen ik zei dat ik nog wel 30 dagen onderweg ben, was ze iets minder enthousiast. "Maar je heb nou ienmaal een kluchie " zei ze toen.
Inmiddels 44 dagen aan de wandel en 914 km gelopen, waarvan 200 km in Spanje. Ik ben na Logrono in de wijnstreek La Rioja aanbeland. Gister was een wat stille dag met te veel pelgrims. Ik sliep in Logrono bij de Salvatorianes, een soort kerkgenootschap met een universiteit erbij. Mijn slaapkamer was een studentenkamertje. Alles heel praktisch ingericht, bed, bureau, wc en douche op een paar vierkante meter. Maar geen andere mensen gezien of gesproken. Logrono is wel een mooie stad, het deed me een beetje aan Amsterdam of Parijs denken.
Hoe anders was het vandaag. Vanmorgen nam ik een ontbijtje in een café. Daar kwam ik Jenny uit Australië tegen, ik had haar al eens gesproken onderweg. Dit keer vertelde ze dat ze eenzaam was en heimwee had. Ze begon te huilen... ze zei dat ze de Camino was gaan doen vanwege de simpelheid: "Just eat, sleep and walk". Maar in de praktijk blijkt het niet zo simpel te zijn.
Het is zwaar, vooral het vinden van een bed, je kleren wassen, proberen te slapen, enz. Ze begint ook heel vroeg om op tijd een (goedkoop) bed te vinden. Je hebt geen tijd om anderen te ontmoeten of de diepte in te gaan. Haar zgn vrienden zijn ver vooruitgegaan en ze heeft een zere knie. Ze stond echt op een keerpunt, teruggaan of blijven.
Gelukkig kon ik haar wat moed inspreken met mijn ervaringen in Frankrijk. Ze zei dat ik een "beautiful" woman was en ze bedankte me. Wellicht is de Spaanse Camino er voor mij niet om de "spirit" te ontvangen maar juist om door te geven?
Hierna sprak ik een Nederlands stel dat op de fiets was gekomen vanuit Le Puy. Later nog 2 Nederlandse meiden die net zijn afgestudeerd en toen nog een Italiaanse man. Hij loopt elke dag minstens 30 km omdat hij maar 28 dagen vakantie heeft....
Door al dat geteut was ik pas om 15:00 uur in Navarette, waarna ik nog anderhalf uur in de hitte langs de snelweg naar Ventosa moest lopen.. Ik had vandaag graag meer kms willen maken maar volgens de toerist Informatie in Logrono was in de volgende plaats, Najera, alles volgeboekt. Mijn dagafstanden worden dus bepaald door de beschikbaarheid van de bedden!
Bij het avondeten kwam ik de vrouwen uit Vancouver (Canada) ook weer tegen. Ik sprak ze voor het eerst op die berg na st Pied de Port. Joan is al dik in de 70 en loopt met een vriendin (Anne) en de nicht van die vriendin (Joanne), die weer uit Ierland komt. Joan had al na 2 dagen een zere knie en doet nu alles met de taxi en reserveert dan bedden voor de anderen.
Anyhow, ik was vandaag erg in vorm en had de lachers op mijn hand. Vroeger zei ik nooit een woord in gezelschap, nu heb ik het hoogste woord en in allerlei talen. Het is makkelijker als niemand je kent, nietwaar?
Zo is elke dag weer anders, maar zoals ze wel zeggen:
"Any day on the Camino is a good day".
Vandaag had ik haar aan de telefoon: ze zei dat ze blij was dat ik niet naar huis ben gekomen want "dan was alles voor niets geweest". Toen ik zei dat ik nog wel 30 dagen onderweg ben, was ze iets minder enthousiast. "Maar je heb nou ienmaal een kluchie " zei ze toen.
Inmiddels 44 dagen aan de wandel en 914 km gelopen, waarvan 200 km in Spanje. Ik ben na Logrono in de wijnstreek La Rioja aanbeland. Gister was een wat stille dag met te veel pelgrims. Ik sliep in Logrono bij de Salvatorianes, een soort kerkgenootschap met een universiteit erbij. Mijn slaapkamer was een studentenkamertje. Alles heel praktisch ingericht, bed, bureau, wc en douche op een paar vierkante meter. Maar geen andere mensen gezien of gesproken. Logrono is wel een mooie stad, het deed me een beetje aan Amsterdam of Parijs denken.
Hoe anders was het vandaag. Vanmorgen nam ik een ontbijtje in een café. Daar kwam ik Jenny uit Australië tegen, ik had haar al eens gesproken onderweg. Dit keer vertelde ze dat ze eenzaam was en heimwee had. Ze begon te huilen... ze zei dat ze de Camino was gaan doen vanwege de simpelheid: "Just eat, sleep and walk". Maar in de praktijk blijkt het niet zo simpel te zijn.
Het is zwaar, vooral het vinden van een bed, je kleren wassen, proberen te slapen, enz. Ze begint ook heel vroeg om op tijd een (goedkoop) bed te vinden. Je hebt geen tijd om anderen te ontmoeten of de diepte in te gaan. Haar zgn vrienden zijn ver vooruitgegaan en ze heeft een zere knie. Ze stond echt op een keerpunt, teruggaan of blijven.
Gelukkig kon ik haar wat moed inspreken met mijn ervaringen in Frankrijk. Ze zei dat ik een "beautiful" woman was en ze bedankte me. Wellicht is de Spaanse Camino er voor mij niet om de "spirit" te ontvangen maar juist om door te geven?
Hierna sprak ik een Nederlands stel dat op de fiets was gekomen vanuit Le Puy. Later nog 2 Nederlandse meiden die net zijn afgestudeerd en toen nog een Italiaanse man. Hij loopt elke dag minstens 30 km omdat hij maar 28 dagen vakantie heeft....
Door al dat geteut was ik pas om 15:00 uur in Navarette, waarna ik nog anderhalf uur in de hitte langs de snelweg naar Ventosa moest lopen.. Ik had vandaag graag meer kms willen maken maar volgens de toerist Informatie in Logrono was in de volgende plaats, Najera, alles volgeboekt. Mijn dagafstanden worden dus bepaald door de beschikbaarheid van de bedden!
Bij het avondeten kwam ik de vrouwen uit Vancouver (Canada) ook weer tegen. Ik sprak ze voor het eerst op die berg na st Pied de Port. Joan is al dik in de 70 en loopt met een vriendin (Anne) en de nicht van die vriendin (Joanne), die weer uit Ierland komt. Joan had al na 2 dagen een zere knie en doet nu alles met de taxi en reserveert dan bedden voor de anderen.
Anyhow, ik was vandaag erg in vorm en had de lachers op mijn hand. Vroeger zei ik nooit een woord in gezelschap, nu heb ik het hoogste woord en in allerlei talen. Het is makkelijker als niemand je kent, nietwaar?
Zo is elke dag weer anders, maar zoals ze wel zeggen:
"Any day on the Camino is a good day".
-
16 Mei 2014 - 08:20
Frank:
Lieve Pé,
Wat een een geweldig avontuur, spannend om met je mee te lopen door je verhalen en ervaringen.
Grappig om te horen dat je je zo veel praatjes hebt met al die pelgrims en ik groepen :-)
Van nuchtere westfries tot temperamentvolle latina, haha…
Ik heb super respect voor je: go Petra, go…..
Geniet verder van alle ervaringen, de ontmoetingen, kilometers, de natuur, cultuur..
Disfruta Espana!
Blij voor je dat je moeder thuis is. Beterschap voor tante Mart.
Liefs uit Zürich
Neef Frank -
16 Mei 2014 - 11:52
Helen:
Hello Petra
I can't read much of your Dutch (although the photos help give a context) and it seems you are now in Spain, with a new hair-do, and still walking which is great.
Go well - one step at a time, it is quite astounding what can be achieved.
Xx Helen -
16 Mei 2014 - 12:14
Cor:
HOi Petra,
Ja,je maakt wat mee op zo"n tocht.Je loopt nu de route die ik ook gelopen heb.
Let op het klooster in de bergen bij Burgos,daar ligt een gastenboek.Misschien vind je me nog
in aug/sept 2012.
Je wordt al een echte pelgrim,compleet met je verhalen en je talen.
Veel succes in het vervolg.
Groeten -
16 Mei 2014 - 12:23
Anka:
hoi Petra,
wat een leuk verslag weer! Dat hoogste woord in alle talen, ik wou dat ik erbij kon zijn, zo ken ik je helemaal niet. Ben ook reuze benieuwd of je ook zo blijft als je weer in NL bent. Ja, dat onderdak met zoveel pelgrims en route is wel jammer hè, dat je niet je eigen afstand kan lopen i.v.m. een bed. Maar ja, er zijn ergere dingen. Fijn dat moeders weer thuis is. Wat is trouwens een kluchie? Ik spreek nog steeds geen West-Fries :-). Wat goed dat je die arme Jenny moed kon inspreken, jij als ervaringsdeskundige. Moet toch een goed gevoel geven.
Succes met het vervolg en blijf lekker het hoogste woord houden!
Adios
Anka -
16 Mei 2014 - 18:59
Monique:
Mooi verhaal weer Petra! -
18 Mei 2014 - 21:23
Jacolien:
Hoi Petra,
ik heb Meinout vanmiddag gesproken! Hij was met Ans en André bij de Muzikale Wandeling in Wervershoof, in de Neuvel en de Bonstraat traden allerlei bandjes op. Erg leuk want prachtig weer, het was een mooi voorproefje voor kermis. Meinout was net gister thuisgekomen, straight from Canada.
Groetjes! ook voor neef Frank uit Zürich, Jacolien
PS: Al dik 900 km gelopen, wauw! Petje af Pé.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
