Gister, donderdag 10 april, zijn we aangekomen in het prachtige plaatsje Conques. Conques is vooral bekend om zijn timpaan, welk het laatste oordeel uitbeeldt. Ook schijnen hier de overblijfselen te zijn van de martelares Fides: een reliekschrijn. De hele Camino is boordevol legendes en heiligen.

Tien dagen gelopen en 208 km. Ze zeggen wel dat je na 200 km in een soort "flow" komt, omdat je dan door hebt hoe alles werkt.

We logeren in de Abdij van Conques en hebben vandaag een rustdag. Onze groep is nog steeds compleet, al hebben we afscheid van Ayako genomen, zij liep slechts tot Conques.
Lise van 20 heeft zich nu ook bij ons aangesloten: zij komt uit Parijs en wil volgend seizoen de Grafische School gaan doen ;-).

Het is heel bijzonder om te ontbijten met monniken... En gister na het diner was er alweer een mis voor pelgrims, ik wordt nog Roomser dan de Paus.

Afgelopen dagen waren zwaar. Het was warm, ik had diarree, zere vinger, kapotte lip en zakte tot mijn enkels in de modder.
Dinsdag, de dag dat we naar Massip liepen, was maar liefst 26 km, alleen maar klimmen in de hitte, achter elke heuvel een nieuwe heuvel, geen water meer, ondanks borden die je wijs maken dat het wel zo is ;-(

Gister hadden we ook zo een dag en we zaten er allemaal doorheen, vandaar het besluit tot deze rustdag. Het is wel jammer om sommige mensen te moeten laten gaan, zoals de Franse heren en Ann-Marie, een Franse dame van 54. Het blijft een kwestie van afscheid nemen en nieuwe ontmoetingen.

Het lijkt wel of er primitieve instincten naar boven komen: zo liet Helen haar vriendin Migg in de steek toen we het zo zwaar hadden op die heuvel; je hebt alle energie nodig voor jezelf. Gelukkig heb ik aan niemand verantwoording af te leggen.

Ook is het wel grappig hoe de Fransmannen ons ineens zagen staan gisteravond: eerder liepen we al 7 dagen achter elkaar aan of voor elkaar uit. Dan stonden zij uit te hijgen na een klim en huppelde ik ze voorbij. Een gesprek zat er niet in vanwege de taal, alleen maar lachen en proosten.
Maar gister leken ze eindelijk te beseffen dat we van het andere geslacht waren; er broeide iets. Dus maar goed dat ze nu een dag op voor liggen;-)

Tegenover het afzien staan natuurlijk heel veel mooie dingen.
De bijzondere ontmoetingen, de geurende bloesem, geweldige bloemenpracht en natuurlijk het schitterende weer. We hebben in 10 dagen slechts 2 x een motregentje gehad (just a drizzle).
Ook het doornemen van de dag bij het diner, als je lekker hebt gedouched en heerlijk aan de wijn zit is genieten. Evenals het samen delen van de laatste druppels water; de ware Camino spirit!

Maar bovenal ben ik dankbaar: dankbaar dat ik de mogelijkheid kreeg om dit te doen en dat ik hier daadwerkelijk loop! Soms dan springen er spontaan tranen in mijn ogen van geluk.

Ik heb een pakketje naar huis gestuurd met 1 kilo aan kleding: de rugzak was gewoon te zwaar en je kunt hier eventueel alles kopen. Ik denk dat het vanaf nu alleen maar warmer zal worden. We zullen voortaan niet al te vaak 25 km meer lopen; Beter om kortere afstanden te doen dan een rustdag in te lassen.

Het schijnt ook zo te zijn dat er steeds minder pelgrims vanaf le Puy vertrekken: de prijs gaat alleen maar omhoog en dat kunnen niet alle pelgrims zich veroorloven. Vandaar dat de meesten bij st Jean de Port starten.

Ik heb pas twee pelgrims op de fiets gezien (die hadden het zwaar!) en slechts een andere Nederlandse ontmoet: ene Willie maar zij liep in tegenovergestelde richting. Soms mis ik het wel, het Nederlands, alles gaat in het Engels of het kleine beetje Frans dat ik spreek.

Ik weet niet of ik inmiddels ben afgevallen: Ik eet ook heel veel.
Migg in ieder geval wel, maar zij was dan ook erg "stevig". Ergens hadden we hier wel een "belt shop" verwacht.

Er wordt ook wel gezegd dat je vertrekt als een wandelaar, maar terugkomt als een pelgrim.

A tout a l'heur